Pożegnanie i wspomnienie Marka Małolepszego

Wspomnienie o Marku Małolepszym

W sobotę 11 lipca 2020 w pobliżu miejscowości Ely w stanie Nevada zginął śmiercią lotnika podczas próby bicia rekordu na dystansie 1090 km nasz kolega klubowy Marek Małolepszy.

Marek Małolepszy urodził się w Częstochowie 26 sierpnia 1946 roku. Tu kończy Liceum im. H.Sienkiewicza oraz studia na wydziale budowy maszyn Politechniki Częstochowskiej. W wieku 17 lat wstępuje do Aeroklubu Częstochowskiego. Z powodu zawieszenia działalności w Aeroklubie Częstochowskim, Marek przystępuje do szkolenia w Aeroklubie Opolskim a jego instruktorem zostaje wychowanek Aeroklubu Częstochowskiego – Aleksander Kujawski. Marek był dla A. Kujawskiego pierwszym – po uzyskaniu szlifów instruktorskich – uczniem i stąd wielka przyjaźń i zażyłość pomiędzy obydwoma lotnikami. Marek jako szybownik szybko zdobywa wszystko co było do zdobycia – już w 1971 roku uzyskuje złotą odznakę z trzema diamentami, w latach 1972-1991 zostaje członkiem szybowcowej kadry narodowej, w 1975 roku zdobywa 5 miejsce na Mistrzostwach Polski.

Równolegle z lataniem na szybowcach Marek wyszkolił się na samolotach pod okiem instruktora Andrzeja Tajchmana i podejmuje pracę w PLL LOT jako pilot samolotów pasażerskich An24, Tu134, Ił 62 . Przenosi się na kilka lat do Aeroklubu Radomskiego. W 1981 roku wyjeżdża do USA, gdzie podejmuje pracę w jako inżynier w zakładach Boeinga .

Po zmianach ustrojowych  w 1996 wraca do kraju i podjmuje pracę w PLL LOT jako drugi pilot na samolotach Boeing 737. Ponownie wstępuje w szeregi Aeroklubu Częstochowskiego, a w 2010 roku zostaje członkiem Częstochowskiego Klubu Seniorów Lotnictwa . Okazuje się, że w skutek obowiązujących w Polsce przepisów nie może zostać kapitanem Boeinga. Nie chce latać jako drugi pilot i nie chce prowadzić życia na dwa domy. Podejmuje decyzję o powrocie do USA i rozpoczyna pracę jako inżynier w firmie Gulfstraem Aerospace w Long Beach w Kalifornii. Wraca do latania na szybowcach. W 2001 roku odkupuje od Aeroklubu Polskiego prototyp polskiego szybowca SZD 56-0 Diana i na nim ustanawia rekordy. Najważniejszy – za przelot ponad 1000 km – w 2003 roku i kolejne. W roku 2018 kupuje nowy szybowiec ASW 27-18 i próbuje sił w biciu kolejnych rekordów. Przymierza się do startu długi czas , prawie dwa lata, wreszcie jedzie do Ely w Nevadzie, odkrytego kilka lat wcześniej wraz z kolegami szybownikami jako raj dla długich przelotów szybowcowych. Umawia się ze swoim kolegą instruktorem Czarkiem Kujawski na loty szybowcowe we wrześniu, kiedy zwykle przyjeżdża do kraju na kilka tygodni.

W piątek przed feralną sobotą jest już w Ely, rozmawia przez telefon z mieszkającym również w USA kolegą klubowym, Adamem Olczakiem. Narzeka na pogodę, na słabe warunki. W sobotę przysyła do Romana Antonowicza zdjęcie z lotniska w Ely ukazujące mizerne cumulusy . Przez dwa dni panuje cisza, brak odzewu mailowego czy telefonicznego i dochodzi do nas tragiczna wiadomość na portalu dlalotnika.pl. – ….zginął śmiercią lotnika…. Rozdzwoniły się telefony… nikt nie wierzył, że to jest prawda….

Pozostawił żonę, dzieci, wnuki ….. szybowiec , ponad dwadzieścia rekordów szybowcowych Polski ,mnóstwo niezrealizowanych planów, mnóstwo wspaniałych wspomnień, przyjaciół w Polsce i w Stanach…Marek był nie tylko świetnym szybownikiem, był także doskonałym maratończykiem, a w wolnych od sportu godzinach – producentem doskonałego kalifornijskiego wina… był wspaniałym człowiekiem, wspaniałym kolegą…

Był…. Odszedł od nas przedwcześnie na wieczną służbę w niebieskiej eskadrze …. Cześć Twojej pamięci Marku ….

red. Roman Antonowicz